Analizowane podmioty stanowiły jednorodną grupę pod względem ich wielkości, długości działania na rynku, miejsca działania, formy prawnej i branży. P. Weibel wybrał swoich analiz czterdzieści jeden kluczowych wskaźników opartych wyłącznie na danych pobranych z Bilansu.
Przetestował je, porównując wartości tych samych wskaźników dla pary przeciwstawnych przedsiębiorstw, (jedno wypłacalne, drugie upadające) przyjmując hipotezę oczekiwanego związku między wskaźnikiem przedsiębiorstwa wypłacalnego i upadającego (wskaźnik przedsiębiorstwa upadającego powinien być wyższy niż wskaźnik przedsiębiorstwa wypłacalnego), obydwa przedsiębiorstwa zaklasyfikował do grupy wypłacalnych bądź niewypłacalnych. W następnym etapie dokonał porównania wyników klasyfikacji z rzeczywistym statusem obu przedsiębiorstw, otrzymując tym sposobem, błąd prognozy liczony jako stosunek błędnie zakwalifikowanych par do liczby klasyfikowanych par.
Określając relatywną, a nie absolutną, wartość dyskryminacyjną. Bezwzględną wartość, rozdzielającą dwie grupy przedsiębiorstw, wyznaczył metodą testu dychotomicznego, zastosowanego również przez Beavera. Przy wyborze 41 wskaźników przedsiębiorstw.
Weibel kierował się trzema kryteriami:
- ich przydatność do prognozowania upadłości została potwierdzona w innych badaniach,
- dodatkowe wskaźniki, które rozszerzałyby zasób informacji dostarczanych przez wskaźniki wybrane za pomocą dwóch pierwszych kryteriów.
- Analizowane wskaźniki były wcześniej wskazywane w literaturze, jako wskaźniki dotyczące analizy wskaźnikowej.
Ze wskaźników obliczonych dla 41 Przedsiębiorstw Weibel wybrał 6:
- X1 = nadwyżka finansowa netto / zobowiązania krótkoterminowe,
- X2 = aktywa obrotowe / zobowiązania krótkoterminowe,
- X3 = (należności + papiery wartościowe + gotówka - zobowiązania krótkoterminowe) / (koszty ogółem - amortyzacja) Identyfikacja Ryzyka Upadłości Przedsiębiorstw 87/120
- X4 = (przeciętny stan zapasów / nakłady materiałowe) x 365,
- X5 = (przeciętny stan kredytów krótkoterminowych / zakupione towary) x 365,
- X6 = zobowiązania ogółem / pasywa ogółem.
W wyniku badania P. Weibel skonstruował trzy klasy ryzyka:
- przedsiębiorstwa obarczone małym ryzykiem upadku - dla których wartość wszystkich sześciu wskaźników leży w obszarze przedsiębiorstw wypłacalnych,
- przedsiębiorstwa obciążone nadzwyczajnym ryzykiem upadłości - dla których wartość ponad połowy z sześciu wskaźników leży w obszarze przedsiębiorstw niewypłacalnych,
- przedsiębiorstwa ryzykowne - których nie można zaliczyć ani do pierwszej ani
do drugiej klasy ryzyka.
Z wyników badań P. Weibela można wyciągnąć następujące dwa wnioski:
- jako diagnostyczne uznać należy wskaźniki struktury finansowania, obrotowości i płynności,
- do prognozowania upadku przedsiębiorstwa niezbędne są dane bilansowe.
opracowano na podstawie: W. K. Rogowski Możliwości wczesnego rozpoznawania symptomów zagrożenia
zdolności płatniczej przedsiębiorstwa.
