Zarządzanie

Model G. Weinricha został opracowany w 1978 roku na podstawie badań 44 przedsiębiorstw wypłacalnych, którym zostały przeciwstawione 44 przedsiębiorstwa niewypłacalne Były to przedsiębiorstwa jednorodne pod względem wielkości czyli małe i średnie oraz położenia geograficznego, ponieważ wszystkie przedsiębiorstwa działały na rynku niemieckim, były też jednorodne pod względem branży.

E. I. Altman to prekursor badań w dziedzinie wielowymiarowej analizy dyskryminacyjnej do prognozowania upadłości przedsiębiorstw. W 1968 roku do zbudowania systemu (tzw. Z-score model) E. I. Altman wykorzystał dane finansowe 66 przedsiębiorstw amerykańskich, z których 33 upadły. a pozostałe 33 funkcjonowały na rynku. Analizowane przedsiębiorstwa zostały wybrane przy uwzględnieniu kryterium branży (przedsiębiorstwa produkcyjne) i wartości sumy bilansowej.

System G. L. V. Springatea oparty został, podobnie jak model  G. Weinricha oraz E.I. Altmana, na analizie dyskryminacyjnej, z tą różnicą, że badania przeprowadzone były w Kanadzie. Autor z 19 początkowo wybranych wskaźników wyselekcjonował ostatecznie 4, które jego zdaniem najlepiej oceniały zagrożenie upadłością. 

P. Weibel w swoich badaniach stosował, analizę profilowaną oraz jednowymiarowy dychotomiczny test klasyfikacyjny. W 1973 roku P. Weibel opublikował wyniki analizy 36 przedsiębiorstw niewypłacalnych i 36 przedsiębiorstw wypłacalnych będących klientami jednego z dużych szwajcarskich banków w okresie od 1 stycznia 1960 roku do 31 sierpnia 1971 roku.

W. H. Beaver w 1966 roku opublikował wyniki swoich badań, przeprowadzonych na podstawie metody testowej, mającej na celu określanie możliwości rozpoznania zagrożenia upadłością.

W 1932 roku P. J. Fitz Patrick, jako pierwszy, porównał wielkości wskaźników finansowych dla przedsiębiorstw amerykańskich funkcjonujących i upadłych. Wielkości tych wskaźników zostały obliczone za okres trzech lat dla dziewiętnastu przedsiębiorstw w dobrej kondycji i dziewiętnastu przedsiębiorstw bankrutujących, czyli razem trzydziestu ośmiu jednostek.

Merwin przeanalizował w swojej pracy 938 przedsiębiorstw amerykańskich, z czego 538 przedsiębiorstw "bankrutów" i 401 "niebankrutów". Jako grupę przedsiębiorstw zwanych "bankrutami " zaklasyfikował przedsiębiorstwa wykreślone z rejestru handlowego w latach 1926-1936. C.L Merwin opublikował wyniki badań w 1942 roku.

Metodologia Beermanna będąca wieloczynnikową analizą dyskryminacyjną prognozowania upadłości przedsiębiorstw jest pionierską metodą w swojej klasie. Funkcja dyskryminacyjna szacowana jest odrębnie dla każdego roku poprzedzającego bankructwo przedsiębiorstwa. Rozwój metody Beermanna przypada na lata 1960-1970.

K. Beermann poddał analizie po 21 przedsiębiorstw wypłacalnych i niewypłacalnych - łącznie 42 przedsiębiorstwa prowadzące działalność w Niemczech bazując na 10 wskaźnikach. Podał też do każdego z nich parametry krytyczne w 4 kolejnych latach analizy. Metodologia ta charakteryzuje się dokładniejszym, niż metoda Altmana, doborem wskaźników z przypisanymi im wagami w kolejnych latach w tym sensie jest dokładniejsza przez uwzględnienie zmienności parametrów statystycznych w czasie. Ich wartości otrzymane w wyniku oszacowania funkcji przedstawia tabela. 

System wczesnego ostrzegania jest jednym ze składników służących do oceny kondycji finansowej firmy. Umożliwia nam wczesne rozpoznanie zagrożenia i uruchomienie odpowiednich procesów naprawczych. Systemy wczesnego ostrzegania pojawił się jako odpowiedź na liczne bankructwa przedsiębiorstw w okresie wielkiego kryzysu gospodarczego (1929-1933), kiedy to menedżerowie nie dysponując odpowiednio wczesnymi informacjami o zagrożeniach, nie byli w stanie przewidzieć grożącego niebezpieczeństwa.

Ona24.eu - All rights reserved.