Merwin przeanalizował w swojej pracy 938 przedsiębiorstw amerykańskich, z czego 538 przedsiębiorstw "bankrutów" i 401 "niebankrutów". Jako grupę przedsiębiorstw zwanych "bankrutami " zaklasyfikował przedsiębiorstwa wykreślone z rejestru handlowego w latach 1926-1936. C.L Merwin opublikował wyniki badań w 1942 roku.
Merwin za najbardziej diagnostyczne wskaźniki uznał :
- stosunek kapiatału obrotowego do całkowitego X1 = kapitał obrotowy / kapitał całkowity
- stosunek kapitału własnego do obcego X2 =kapitał własny/ kapitał obcy
- stosunek aktywów bieżących do bieżących pasywów X3=aktywa bieżące / pasywa bieżące
Badania, które przeprowadził Merwin, wykazały, że już w szóstym roku przed wykreśleniem z rejestru handlowego, powyższe wskaźniki wskazywały na znaczące różnice między grupami przedsiębiorstw, które potem okazały się niewypłacalne i wypłacalnymi. Różnice te stawały się coraz bardziej widoczne , im bliżej było roku ,w którym miało miejsce wykreślenie z rejestru handlowego - upadłość. Merwin jako pierwszy zastosował średnie arytmetyczne dla grup przedsiębiorstw oraz analizę profilową dla porównywania przedsiębiorstw wypłacalnych i nie wypłacalnych za pomocą wskaźników finansowych. Zastosowanie średnich arytmetycznych polegało na obliczeniu średnich arytmetycznych wskaźników finansowych przedsiębiorstw, które zbankrutowały lub zostały zlikwidowane oraz przedsiębiorstw nadal funkcjonujących.
Stworzona przez Merwina analiza profilowa , polega na przedstawieniu w czasie (dotyczy to kolejnych lat przed bankructwem przedsiębiorstwa),za pomocą wykresu liniowego, średnich arytmetycznych danego wskaźnika finansowego, obliczonych dla grupy przedsiębiorstw wypłacalnych i nie wypłacalnych.
System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina należy do systemów jednowymiarowych, które są oparte na wartościach pojedynczych zmiennych .Większość najnowszych badań odrzuciła modele jednowymiarowe - ze względu na fakt, że duża liczba wzajemnie niezależnych zmiennych (wskaźników) lepiej ujmuje problem wczesnego rozpoznawania symptomów zagrożenia zdolności płatniczej niż pojedyncze wskaźniki. Ponadto, przy stosowaniu metod jednowymiarowych bardzo często mogłoby dochodzić do sprzecznych kwalifikacji, ponieważ jeden wskaźnik wskazywałby na zagrożenie zdolności płatniczej, drugi - nie sygnalizowałby jej. Tak więc, obecnie podstawą wczesnego rozpoznawania symptomów zagrożenia zdolności płatniczej są modele wielowymiarowe.
