Pokazuje on zdolności jednostki do regulowania bieżących zobowiązań posiadanymi środkami obrotowymi. Jest to iloraz wartości aktywów i pasywów obrotowych. Często w literaturze, szczególnie starszej, jego wartość idealna jest wskazywana jako przedział <1,2 - 2,0> tzn. jest optymalnie, gdy majątek obrotowy jest 1,2 do 2 razy większy niż zobowiązania krótkoterminowe.
wskaźnik bieżącej płynności (Current Ratio) = aktywa bieżące / zobowiązania bieżące
Gdy wskaźnik spada poniżej 1 występują najczęściej kłopoty z płynnością Gdy wskaźnik przekracza 3, oznacza nadpłynność czyli zbyt małe wykorzystanie środków obrotowych, np. zaleganie w magazynie niesprzedane towary, niespłacone należności lub krótkoterminowe papiery wartościowe, których nie można sprzedać. Tendencja taka ma uzasadnienie, np. w sytuacji gdy wynika z dużego poziomu gotówki okresowo ulokowanej w krótkoterminowych papierach
wartościowych przynoszących określone dochody. Może również wystąpić w przypadku emisji dużej ilości nowych akcji czyli wpływu gotówki ze sprzedaży do czasu zainwestowania środków ze zbycia w aktywach trwałych.
Zbyt wysoka wartość tego wskaźnika może sugerować również kłopoty przedsiębiorstwa ze zbywaniem aktywów obrotowych i być może nierzetelnej ich wyceny. Inne wersje idealnych wartości wskaźnika: wartość wskaźnika powinna mieścić się w przedziale 1,6-1,9. Wyższa wartość wskaźnika świadczy o nadmiernym zamrożeniu w majątku obrotowym środków, które mogłyby być zainwestowane w alternatywne przedsięwzięcia. L. Bednarski przyjmuje, że optymalny poziom wskaźników płynności mieści się w granicach 1,5 do 2,0, zaś wskaźnik wyższy od 2,0 świadczy o realnym zabezpieczeniu zobowiązań bieżących. Natomiast D. Davies Zdecydowanie negatywnie ocenia on górną normę 2,0, stanowiącą granicę bezpieczeństwa finansowego firmy, czyli granicę, która zapewnia zachowanie równowagi finansowej firmy. Twierdzi on, że w poszczególnych branżach, firmy mają różny poziom środków obrotowych i zapotrzebowanie na te środki zmienia się pod wpływem m.in. specyfiki branży. W związku z tak dużymi rozbieżnościami co do optymalnego poziomu tego wskaźnika najrozsądniejszą metodą ale też najbardziej pracochłonną metodą wydaje się porównanie obliczonego wskaźnika ze wskaźnikiem obliczonym za lata ubiegłe lub w przypadku niemożliwości wykonania tego pozostaje porównanie ze wskaźnikiem kilku przedsiębiorstw o podobnym profilu działalności i porównywalnej sumie bilansowej.
Nadmiernie wysoka lub nadmiernie niska wartość wskaźnika bieżącego powinna skłaniać kierownictwo przedsiębiorstwa do zbadania przyczyn takiego kształtowania się omawianej relacji. Przyjęcie do analizy płynności finansowej jednostki łącznych jego aktywów obrotowych zaciemnia obraz zdolności tej jednostki do wywiązywania się z zobowiązań krótkoterminowych. Aktywa charakteryzują się różnym stopniem płynności, czyli możliwości zamiany na gotówkę w krótkim czasie, według wartości nominalnej. W związku z tym powstaje potrzeba wyłączenia z tych aktywów zapasów,
które nie mogą być odpowiednio szybko upłynnione, a część zapasów może być przestarzała i trudna do sprzedaży. Celowi temu służy wskaźnik przyspieszonej płynności finansowej.
